چالش‌های فراروی مراکز خصوصی درمان اعتیاد؛ نگرانی‌های اقتصادی

موقعیت ‍ژئوپلیتیک ایران در مجاورت با افغانستان، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان تریاک در دنیا از یک سو و ترکیه به عنوان دروازه‌ی ترانزیت به غرب از سوی دیگر، کشور ما را به یکی از آسیب‌‌پذیرترین کشورهای دنیا از نظر اعتیاد به مواد مخدر تبدیل کرده است. علاوه بر این، با دست‌یابی کارتل‌‌های مافیایی به شیوهای آسان تولید مواد محرک، سرفصل جدیدی از اعتیاد در کشور گشوده شده است. هر ساله میلیون‌ها دلار از سوی دولت به امر کنترل عرضه‌ی مواد مخدر اختصاص داده می‌شود و البته جان بسیاری از فرزندان این مرز و بوم نیز با افتخار تقدیم این مبارزه شده است. بیش از سه ‌هزار مرکز برای مشاوره و درمان سرپایی با صرف هزینه‌‌های بسیار، تأسیس شده و هزاران نفر از پزشک و پرستار گرفته، تا روان‌شناس و مددکار، درگیر درمان و بازتوانی مبتلایان به افیون و محرک شده‌اند. روشن است که ما هزینه‌‌های فراوانی متحمل می شویم تا کشور را پاک نگه داریم، اما آیا به همان نسبت موفق بوده‌‌ایم؟ آیا توانسته‌‌ایم از واردات یا تولید مواد بکاهیم؟ آیا قادر بوده‌‌ایم با کنترل عرضه، میزان شیوع و بروز بیماری اعتیاد را کم کنیم؟ در حوزه‌ی درمان و سلامت چطور؟ آیا سطح پیشگیری از اعتیاد (PHC) در کشور اجرا شده است؟ طرح توسعه‌ی متادون‌‌درمانی تا چه اندازه در کاهش مصرف مواد مخدر و کنترل عوارض و بازگشت به سلامت مبتلایان مؤثر بوده است؟ مراکز DIC، گروه‌‌های خودیاری و انواع کمپ‌‌ها و انجمن‌‌های پرهیزمدار در کجای کار قرار دارند؟ به راستی راهبرد و برنامه‌ی بلندمدتی برای کنترل اعتیاد تهیه کرده‌‌ایم؟